II.


Kendini eş anlamlaştırmış bir zıtlığın eşliğinde

gerçeğin en rüya yerinde

uyumaya devam ediyorum

usanmadan

uyutuyorsun sen de

inatla fark ediyorum bunu körlük isteyen bir görgü eşliğinde


kendini fark eden bir farkındalık

en çok ne kadar huzurlu bir yere getirebilir insanı oysa

bu tıpkısıdır kendini bilmiş bir bilgisizlik

görülesidir görmeyi hak etmişlerce

işte böyle, bilindiği üzere

ölür insan

kalabalıktan saymadığı bir kalabalık içinde


karanlığın arkasında olana uzaklık, mesafe değildir

bir birimsizliğe uzanamaz insan

ve nedendir karanlığın arkasında olana hep en aydınlık beklentisi?

cevabı bilinir, çünküler gereksizdir,

ümit.


şu başlayan,

kendini bitirmiş bir bitemeyişin eşliğinde

başlayışını başlatmış bir kalemin şiiridir


başlayabildiği için

elbet bitecektir


kendini kabullenmiş bir reddedişin eşliğinde reddedilmiştir şairin mirası

bundandır yazmadıklarımın şiir oluşu

şiirin yazdıklarım olmayışı

kibirlidir farksızlığı

farksızdır

zira tüm oluşunu olmayış ve olamayışlarına borçlu bir insan elinden çıkmadır.