Bugün rahmetli eniştenin oğlu vefat etti. Enişte de genç yaşta vefat etti, 2 gün öncesinde görmüştüm. Otobüs durağında yolcu bekliyordu, elimi kaldırıp selam verdim. Bilmiyordum ki böyle olacağını, hatta ölüm haberini de 1 hafta sonra almıştım. Ufak tefek bir insandı enişte, kimseye zararı da yoktu. Masum, güler yüzlü eğlenceli birisiydi. Kalp krizi demişler. Günlerce rüyalarımda görmüştüm, oğlu da yanında duruyordu.
Bizim eniştenin oğlan da doğuştan engelliydi, akülü arabasıyla gezer dururdu. En büyük hayaliydi galiba yürümek, ya da hiç bilmediği için o duyguyu bambaşkaydı hayalleri. Nereden bileyim, ona da selam vermekten başka ne yaptım ki.
Rüyamda gördüm enişteyi haberini aldıktan sonra, oğlu elinden tutuyordu. Bu gece onların gecesi oldu, belki de bir umut diye sağlık için her yolu denedi enişte ama olmayınca olmadı, oğlu belki de koşarak sarıldı boynuna. Bilemiyorum, geride ikisinden kalan epey bir hüzün var. Aile içinden de değilim, enişte bizim buralı bir ablayla evli diye enişte diyorduk. Rahmetli iyiydi ama ne bileyim, bilseydim selam verirken daha çok sohbet ederdim. Oğlu da iyiydi, belki daha çok konuşsaydım hayallerini de öğrenirdim. Vefat etti ikisi de, ben sadece selam vermiştim.
Zihnim konuştukça göz yaşlarım gönlüme doluyor, hüsran soluyorum.
