Herkesin hayatında yaşadıklarını yakıp yıkıp bir anda toz edesi geldiği bir "an" oluyordur mutlaka. Peki kaçımızın buna cesareti var? Anları dolduran onca güzelliği geride bırakıp, sadece hatırlayıp tebessüm etmeye... Arkamızda bırakılan onca kalabalık, önümüzde bizi bekleyen bilinmez bir boşluk ya da bunlara cesaret edemeyip boşlukta kaldığımız o anlar. Dünyanın arafı da aslında olmak istediğin yere sığamayıp gitmek gereken yere cesaret edememek midir?
