29 Eylül sabahında sevdiğim adamın kollarında ölü bulundum.
Benzim bembeyaz olmuş, buz tutmuşum. Onun yüreğinin cehennemi dahi ısıtamamış beni. Sımsıkı tutmuş ama ben gitmişim. Şimdi ölü bedenim kollarının arasında hızla çürümekte. İçimin yüzyıllar evvel çürüdüğüne nasıl inandırabilirim artık? Elim kalksa gözyaşlarını silerdim. Gözlerinin bütün yasını içime çekerdim. Derdim ki ona: Sevgilim, eksik öldüm. Eksik ölmüş şekilde kollarında bulundum. Söylemek istediğim, bir araya getiremediğim ne varsa şimdi benimle birlikte gömülecek. Yapamadığımız ne varsa şimdi yerin yedi kat altında kalacak, göğün yedi kat üstünde kıyamet kopacak sevgilim!
29 Eylül sabahında sevdiğim adamın kollarında ölü bulundum.
Çıt çıkmıyor etrafta. Yağmur bile yağmıyor. Bir yaprak bile veda etmemişken dalına, ben seni ansızın yapayalnız bırakmışım. Sakın kötü bir ölüm tahayyül etmeyin. Sevdiğim adamın kollarında gözümü kapattığım hayat kötü bitebilir mi?
29 Eylül sabahında sevdiğim adamın kollarında ölü bulundum.
Renkler soldu bir bir. Dünya karardı. Sevdiğim adamın kollarında dahi olsa bir hayatı noktaladım. Zannettiğimden zor oldu, bir cümleyi bitirmekten daha zordu bu hayatı bitirmek. Geride, kollarını bıraktığım biri varken... Kelimeler anlamını yitirdi, kalkıp sarılamadım bile. Ne varsa içimde, dışımda hepsi bitti. Ölü bulundum. Nasıl her sabah mezarımın başında beklediğimi anlatabilirim şimdi? Hepsi bitti sevgilim, perdeler kapandı. Edebiyat tarihinin tüm yazarları bu ölüm karşısında kalemini kırdı!
29 Eylül sabahı sevdiğim adamın kollarında ölü bulundum. Onurlu bir ölümün siren sesini duyalı asırlar olmuştu. Geç kalınmış bir ölüm oldu sevgilim, anlayamazsın. Sığamadım ki ben dünyaya. Bu sabah Samanyolu'nda yıldız oldum, yukarı bak. Her özleme bir düğüm attım sevgilim, uyansam da göremezsin artık beni. Ben kollarında ölü bulundum. Gösterme kimseye bu ölümü. Bin sırrımıza biri eklensin. Cenneti de cehennemi de ölmeden önce yaşadım sevgilim, korkma.
30 Eylül sabahı, gözlerinden öpeceğim. Herkese katilin ben olduğumu söyleyeceğim.
