olmuyor
nasıl sesleneceğim,
nasıl kökümü koparmadan, o bıçağı böğrüme saplamadan
gökten nasıl korkmamam gerektiğini bilmiyorum
yine de biliyorum
biliyorum değil mi, kanımdaki üç beş pohlama ile beraber
çekile çekile kör olurken,
beşiği sallamaya çalıştığımı
ama ne nostalji bi' boka yarıyor
ne de içimdeki kızgınlığı dizginlemek istiyorum
farklı dairelerin içinde
bir cinnet beni duvardan duvara vuruyor
ve hala kendimi nereye koymam gerektiğini bilmiyorum
halbuki, kızım benim
güzel bir kadın olmayı
öpüşmeyi dilemek için geç değil mi
keşke biri korsemin iplerini bağlasa diyorum
derim olsa da nar ayıklasam ona
kokusunu sevmediğim mandalinaları soysam
çünkü ben kendimi öremiyorum artık
ceketimi ilikleyip kanımı etraftan toplamayı beceremiyorum
ve artık bilme,
bilme de beni kendime çivilettirme
