ilk deneyim; hem bu sanat açısından hem de filmdeki anlatı için. close leo ile remi'nin bu hayata dair ilk deneyimi.
doğuyorum, hayatta kalıyorum ve okula gidiyorum. buna bir yaşam sonu demekte fayda görüyorum. ne zaman bu hayatta bir çocuğa yer vereceğiz bir çocuk olarak? remi ile leo'nun çocukluklarını çok yakın geçirmesiyle başlıyoruz. güzel yeşilliklerin, görebildiğimiz hafif rüzgâr esintileriyle beraber. koşuyorlar. birinden birinin ana rahminde kalmış, doğmak istemeyen kaygısını hissediyorum. ya da bu benim kaygım da böyle bir empati gerçekleştirdim. kurdukları yakınlık ölüme ulaştığında - yani okula- etiketlenmeye başladı. akran olmak masum kılar mı bir şeyi? etiketlediler diye diğer çocuklara öfke duyacak mıyız? evet diyen olursa başta bahsettiğim çocuğa yer vermeyi değil; çocuğun da yerini kapmayı tercih eder.
filmi henüz bitirmişken acı duyuyorum. bir çocuk olmaya dair...
“-uyuyor musun?
-artık değil.
-onu özledim.”
