Ben de babasız büyüdüm.
Çocukken ne kadar da kolaydı her şey.
Düştüğün için ağlıyordun bir tek, acıktığın için veya o çok sevdiğin oyuncak sana alınmadı diye.
Çocuktuk işte.
Her akşam eve gelmesini beklerdim o adamın.
O da gelmezdi sağ olsun.
İlk annemi ağlarken gördüğümde düştüm.
Sorardım niye ağlıyorsun anne?
Böyle rahatlıyorum derdi.
Keşke hiç büyümeseydim anne, affet.
Sen keşke büyümesen, böyle kalsan hep demene inat büyümüşüm gibi şimdi.
Bazen bilmek de yoruyor insanı.
Bazen belirsizlik.
Ben ikisi arasında eziliyorum anne.
Yaraları bana benzeyen birini sevdim.
Senin kadar çok sevdim.
Tüm güçsüzlüğüme rağmen ona güç olmak istedim ama o...
Neyse işte her hikayenin sonu mutlu bitmiyormuş, öğrendim anne.
Teşekkürler şu içinde yaşadığım dünya, her şeyi en açık şekilde öğrettiğin için.
Ben yine de onu sevdiğim için çok mutluyum.
