Bu sabah öğrendiğim bir şey yüzünden bütün günüm hissiz ve sessiz geçiyor. Kendimi dibine kadar değersiz hissettiğim bir gün. Bana yapılan bir haksızlığı yine içime attım. Sabırlı bir insan olmak çok zor. En sakin ve saçma bir günde patlamayı bekliyorum. Ve herkes konuşacak: Hiçbir şey yokken ne oldu buna?


Sessiz bir insan olmanın zorluğu da çok ağır. Artık sesini çıkarmaya karar verdiğinde yine konuşacaklar: Hayırdır, ne oldu da dilin açıldı? Önceden böyle değildin sen.


Bana bahşedilen bu hayat neden diğerlerinin iki lafıyla şekilleniyor? Neden hemen etkileniyor? İnsanları tanıdıkça sosyal bir varlık olmak istemiyorum.


Yalnızlığın tercih edilebilir bir şey olduğunu bilmiyorlar. Benliğimin var olması için bir erkeğe/kadına ihtiyacımın olmamasını kabullenemiyorlar. Bağırdığında, çağırdığında, telefona bakıp gülümsediğinde: Sevgilin mi var senin?


Bırakın cevap vermeyi, sadece iç çekip duruyorum böyle anlarda. Çünkü biliyorum, cevap versem de hiçbir şey değişmeyecek.


Keşke insanların ağzı bir torba olsaydı...