Uzun zaman oldu, korkuyorum. Çok korkuyorum. Sesler susunca duyacağım çığlıktan, yalnızlığın üzerime düşen gölgesinden, hissetmekten; daha doğrusu ne hissettiğimi anlamaktan çok korkuyorum. İnsan köşe bucak kaçar mı kendinden? Ben kaçıyorum. İçimdeki küçük kızla hep saklambaç oynuyorum. Görmesin beni, bilmesin, hayaller kurmaya devam etsin istiyorum.
Ben yapamadım. Büyüdüm ama hayal ettiğin hiçbir yere uzanamadım. Kaybedeceğim diye kaskatı kesilip kaldım yolun ortasında, bir adım bile atamadım. Affet beni, hikayesiz kaldım.
Diyemiyorum. Susuyorum. Sessizlik düşüyor kalemimden. Kelimeler satırların ucundan intihar ediyor bir bir, tutamıyorum. Yıldızlarım artık gökyüzünde paslı çivilerle tutturulmuş gibi duruyor. Ellerim uyuşuyor. Bacaklarımdan derman kesiliyor. Bırak mutluluğu, umudu; hüznüme bile yüzümü dönemiyorum. Bir tek his var içimde, gün geçtikçe büyüyor. Yorgunluğum beni ele geçiriyor. Öyle yorgunum ki başka hiçbir şeye yer kalmıyor.
