Şimdi yanımda oturuyorsun.
Bana kendini anlatmak için,
Bende bir iz bırakmak için,
Gelecekte bu anı hatırlayıp gözyaşlarımla yazdıklarını mühürlemem için;
Defterime yazılar yazıyorsun, resim çiziyorsun.
Defterimin ikimizin evi olduğunu hissediyorum.
Sanki akşam kucağıma onu ve kalemimi alınca;
Sayfadan odacıklarda bıraktığın dağınık düşüncelerden,
Senin burada olduğunu anlayacağım.
Ve eve sinen kokundan ilham alacağım.
Yazdıklarını okuyarak kendimi seni sevmeye adayacağım.
27.05.2024 12.10
Nehir Yiğenoğlu
