Âyet indi bir gece,

Tutmaya elçi bulamadık.

Döküldü başımızdan aşağı,

Başı gafletten kaldıramadık.

 

Bir çiğ et elinde,

Aç uyudu dişi çıkmayan.

Bir kör gürz önünde,

Vuruldu gözü açılmayan.

 

Binbir gösterenin birini gördüler,

Doğrusu budur deyip binini yaktılar.

Ayak altından göğe ağaçlar yükseldi,

Tadında hikmet var deye meyvasını sattılar.

 

Âşkı gönle hoş kıldı,

Âşığı dar ağacında dul eylediler.

Suyu ruha can kıldı,

Kulu kerbelâda bel eylediler.

 

Gök evindir dedi,

Ayaklarımızdan tuttu dünya bizim.

Toprak yurdundur dedi,

Başımızdan astı insan bizim.

 

Murzim yazar, bu mudur iş,

Kalemden mürekkebi dökmek...

Şairde mana kılmak,

Deftere tapmak demek.