Ben bu devrin şairi değilim,

Bu devrin insanı da. 

Keşke,

Başka bir devirde, 

Başka bir şekilde,

Hatta başka bir şehirde

Tanısaydım seni. 


Keşkelerle tanımlayamam 

ne seni

Ne de kendimi. 


Soğuk, karanlık bir gece balkonda

Dudaklarımda sigaramla,

Düşüyor aklım birdenbire sana. 


Bazı bazı delirdiğimi sanıyorum. 

Bulutlara bakıyor, sen sanıyor

Masmavi göklere bakıyor, gözlerin sanıyor 

Güneşe bakıyor, gülüşünü görüyorum. 


Lakin


Aşk delilik değil midir?

Yoksa en çılgınca şiirler nasıl yazılır?

En harika besteler, şarkılar nasıl dile gelir?


Delilik bu,

Gözlerimin baktığı her yerde seni görmesi!

Delilik bu ya, 

Seni, bir seni

Aklımın yettiği her güzelliğe benzetebilirim!


Delilik bu,

Koynumda bir kadın çırılçıplak yatarken

Aklımın her yerinde seni düşünebilirim!

Delilik bu,

Sayfalarca şiir yazabilecek kadar hisle,

Duyguyla taşarken gönlüm,

Koynumdaki kadını aklımda seninle aldatabilecek kadar,

Duygusuz ve düşüncesiz olabilirim!


Karşı koyabilirim sana istesem

Yahut çıkıp şiirlerimden yanıma gelsen. 


Unutabilirim seni istesem 

Yahut gülüşümü gözlerinle beslesen. 


Güzel bulabilirim başka kadınları istesem


Lakin


Hiçbir yüz güzel değil senin yüzünden!

Hepsi çirkin, senin yüzünden!


Dedim ya, bu devrin şairi değilim,

Bu devrin insanı da. 

Devre değil sitemim,

Bu devirde seninle değilim. 

İşte bu devre bütün nefretim,

Sensizliktir sevgilim...