Yer, deprem gibi gümbürdüyordu.
Dünya ise tam ayaklarımın altında.
O an orada bir şeyler oldu.
Yerle gök, duvarlar, taşlar ve yollar bir anda yitirip anlamını grileşiverdiler.
Beton, hep daha çok beton...
Delirmedim.
Bu hayatın elle tutulur bir yanı varsa eğer
hadi yeniden başlayalım.
Mekanik ya da statik hadi gel meyhanede tartışalım.
Ne mutlu bize,
Hadi biraz acılarımızı yarıştıralım.
Delirmedim.
Yokuş aşağı koşarken dizlerimin bağı çözülmüştü.
Ve bir Alper Gencer şiirinde Yusuf olurken buldum kendimi.
Ya bir rüyaydı, olmadı bir düşüş.
Yusuf buldum kendimi.
Kuyu da bendim, düşen de.
Delirmedim.
Yaşım neredeyse yolun yarısı
Tabii ki Cahit Sıtkı’ya göre
Bana sorarsan
Babam öldüğü gün başladı kalan yarısı.
