Soğuk bu gecede alevden yanan ruhum adeta yolunu kaybediyor. Benliğini, düşüncelerini, her şeyini yitiriyor. Hayat bana evimi kaybettiğimi; benliğimi, çığlıklarımı da o eve zincirlendiğimi hissettiriyor. Tek sıkıntı: o duvarlar arasında nasıl da bu kadar yabancı hissediyordum? Evimdeydim, evet, ama evim diyebilecek kadar sıcak mıydı...
Sokaklardan geçen arabaların, saatin sesleri... Bu gece İstanbul çok sessizdi. İstanbul, ah İstanbul, kimlerin canını yaktın? Kimleri Boğaz'ında hırçın dalgaların ile ölüme göz yumdurdun? Kimleri ayırdın, kimleri ebediyete sürükledin? Çok güzelsin İstanbul... Ama o kadar güzel Boğaz'ın altında kimsesizlerin cesetlerini barındırıyorsun şimdi...
Sahi, o cesetler kimsesiz miydi? Bir sevdikleri, bir aileleri yok muydu? Olsun, İstanbul, sen onlara sahip çıkarsın ya?
