İnsanlığı kaybetmiştik,
Bir yuların ucunda kısılmıştı seslerimiz.
Yokluğun boğazında dolanıyorduk,
Yaşamın varlığını yaratmak için.
Nereye, nasıl gidilir bilmeden;
Yürüyorduk yolumuzda.
Gözümüzde kuruyan yaşlarla insanlığın ölümünü tenkit ettik yıllarca
İsyanımız boğazımızda kaldı,
Kurudu sandık, fakat nasıl olduysa
Her birimiz yıllardır kullanmadığımız şu kahrolası telleri
Önce cırtlak bir tonla, zamanla ise en iradeli haliyle kullanıvermeye başladı.
Dibe battık, battık, battık;
Alıştık
Sustuk
Ve fark ettik biz sıçramadan bizi kimse alıp göğe çıkartmayacak
İsyanımızı içimize bastıran
Ruhumuzu çürüten zift karasından kurtuluşumuz
Ancak ve ancak bizim irademiz ile olacak.
İçimizdeki bir kurtuluş arzusu,
Dinmeyen kıvılcımlar,
Belki bir orduya yeter,
Isıtır.
Bu kıvılcım öyle bir enerjidir ki varı yok eder, görünmeyeni var eder.
Tanrı olsaydım insanlığa tek öğüdüm bu kıvılcımı iyi kullanmaları olurdu.
Kıvılcımlarınızı elinize alın,
Distopyayı dönüştüreceğiz.
