Yağmurdan kaçarken doluya tutuldum. Ve sen bunu anlayabilecek olgunluk, kapasiteye sahip değilsin. İşte yazık olan tam da bu değil mi? Ne zaman bu kadar anlayışsız olabildik birbirimizin duygularına. Ne zaman vazgeçti insan insanı anlamaktan. Ne zaman bıraktık kendi kalbimizin elini böyle. Ruhum daralıyor. Kelamlar yetmiyor. Bu kırılmışlığı, bu hayal kırıklığını ifade etsem de boş. Ona yanıyor ruhum, doluya yanıyor. Yağmurdan kaçarken doluya tutulan bir kar tanesi, elbet arada hırpalanarak yok olacak. Kimse duymadan, görmeden ve bilmeyerek... ~Fehmekar