sürekli dönen tekerleğime bakamıyorum

eskimiş, yıpranmış durmak üzere!

gideceğim buralardan kalamam yıl dönümüne

saklarsam hissetmem bana aitliğini,

çiçekleri sulayan yağmur gelene dek.

silinir hayatımdan harcadığı zaman

kalıntılar bırakır belki anlamı olmayan

yalnızların uçurumuna kurulur evim,

yaşam biter bahçemde.

sessizlik dinlemeye başlar ince ruhuyla

habersiz vedama hak vererek

kalbi kırılmaz terk edenlerin

hayalleri son bulur yetişemeyenlerin

biz zamanın kurbanlarıyız 

atalarımızın mirasıdır bu

unuturum tüm öğrendiklerimi

son pişmanlığım olur

seni öğrenemeyişim

oysa okuduğumu sanmıştım yazdığın bütün sayfaları

kimler sakladı benden yırtılan yaprakları

seneler yutar tüm sözcüklerimi

artık bilmiyorum nasıl anlatsam kendimi

keşke koşmasaydım o yolda o bisikletin arkasından

keşke sapmasaydım bilmediğim sokaklara

keşke arkanı dönüp baksaydın bir kereliğine

keşke görseydin elimdeki çiçekleri

keşke yetişebilseydim sana

keşke suçlamasaydım kendimi

keşke tekerleğim o güne doğru dönseydi