Gece yalnız, yıldızlar aydınlatır yolumu
Dağlar asi, her batışında güneşin
Bir öfke kabarıklığıyla dumanlı
Sanma ki hep beyaz kalacaksın
Düş kırıklığı mıydı şehrin tozlu girdabında
Yola koyulmak
Adem olmak her sevgi kırıntıları çiseleyişinde bulutların
Kurak bir kış sabahı
Toprağın bekleyişinden öğrendim
Er ya da geç baharın geleceğini
İşte can kırıklarıyla yapıştırma bir ayna
Pencereden yansıyan kızıl güneş
Duvara saçılmış hünerlerini sergiliyor.
