İntihara son on beş gün...

Neyim kaldı ki sahi canımdan başka...

Sevdiğim bana nefret kusuyor,

Dostlarım bir bir uzaklaşıyor,

Değerlilerim benden tek tek gidiyor,

Ailem ise benden utanıyor...

Şarkılarım vardı, belki şiirlerim,

Artık ilham da gelmiyor...

Tutkum olan ne varsa kaybediyorum,

Hayallerim tek tek kayıp düşüyor...

Sanırım kaybediyorum...

Bazı sesler duyuyorum.


Buraya ait hissetmiyorum,

Dünyanın bir parçası değilim...

Hâlâ çocuk gibi senaryolar kuruyorum,

Hayal dünyamda yaşıyorum,

Kimi zaman onları gerçek sanıyorum...

Ne zaman gerçeklerle yüzleşsem

Gerçeklikten korkuyorum...


Zaman fazla hızlı...

Bir gün en yakınınız düşmanınız oluveriyor...

Zaman fazla hızlı akıyor,

Tutamıyorum,

Kimse tutamıyor...


İçten içe hep asi bir kişiliktim...

Kuralları hiç sevmedim,

Kendimce özgür gibi davranıyordum...

Mümkün olmadığını hâlâ fark edemedim.


Anılar unutulmuyor...

Unut demişti...

Kolaysa unut demiştim...

O unuttu,

Kolaymış meğer...

Ben unutamadım,

Neden unutamadım kolaysa eğer...

Anılar istesemde unutulmuyor...

Ben istemiyorum.


Bir konuştuğumla öbür gün konuşamıyorum,

Delisin sen diyorlar...

Öyle miyim sahi,

Deli miyim?


Beynimden bir ses sürekli söylüyor;

Delisin sen,

Bu yüzden bıraktı seni...

O iyileşmek istiyordu,

Seni iyileştirmek değil...

Doğru söylüyor.


O ses asla susmuyor...

En değerlim dediğin de bırakacak seni diyor...

Senden uzaklaşmak istiyor,

Senden uzaklara gidecek,

Korkuyor senden diyor...

Korkuyorum,

Lütfen gitmesin...


Planlardan korkuyorum...

Gelecekten korkuyorum...

Yakın gelecekten daha çok korkuyorum...

Arkamdan utanmalarından korkuyorum...

Acı çekmeden ölmekten korkuyorum...

Asla dönmemesinden korkuyorum...

Ömrü boyunca benden nefret etmesinden korkuyorum...

Seslerden korkuyorum...

Ama en çok "iyi misin" diye sorulmasından korkuyorum...