Var olmaktan yorulmuş anlarımın "en"inde
Bir şubat gecesi,
Yorgun kaldırımlara
Uçmaya hasret bir kuşun kırık kanadından
Acıyla yoğrulup düştüm.
Düştüm ama kalkmanın vereceği hazzı bildiğimden düştüm.
Kan içindeki ağzıma dolan toprak kokusunu sevdiğimden düştüm.
Kaldırımda toprak kokusu,
Sonumu düşünmeden düştüm.
Kal
ka
ma
dım
Kaldırmaya çalışanım da olmadı.
26 KK 677
Geçti yanımdan, dönüp bakmadı.
Dünyam ile bir başıma kaldım.
Çaresizliği not alırken son minibüsü kaçırdım.
Zaten ben hep çaresizlik yüzünden bir şeyleri kaçırdım.
Çoğu zaman yaşamayı.
Şimdi
Bir elimde kalem
Öbüründe kağıt
Dizlerimde kan ve çaresizlik.
Kanayan dudaklarımı temizlemeye çalışıyorum çaresizlik notlarımla.
Daha fazla kirleniyorlar.
Yakarışım şimdi bir yörüngede asılı kalıyor.
Bu şiirle dünyaya iki çift söz söylüyorum
Yaz beni dünya, sev beni dünya
Bir kalemde çiz beni dünya.
