Duraklar...
Acı anılarımız,
bazen kahkaha dolu...
bir o kadar özlem...
Gözlerime düşüyordu
yaş olarak yağmur.
Atarken kahkaha,
dolduruyordu kasvetle yüreğimi.
Çalışıyor rüzgar,
içimdeki ateşi söndürmeye.
Ama nafile...
Sokak lambasının
yürek yakıcı sarısı
aydınlatıyordu caddeyi.
Solmuş yaprak
toprağa emanet edecekken kendini,
bir hışım ile konuverdi
ayak parmak ucuma.
Bir umut misali
bütün anılar sonsuza dek kalırken,
hüzün ile orada bırakarak
yavaş adımlarla
kaldırımda bütün anıları ezermişçesine
uzaklaşmak...
