birçoğunun sonu, sonun başı artık.

son demlerim, son haykırışlarım, bulantım son. düştüğüm yollar son.

malum zamanlarında pek çokları gibi, 

kavgaya tutuşan, yumruk sıkan, 

kurduğu düşe-yazan bir çocuğum hala. 

düşlerim son. 

dizlerim kanadıkça acının haresine, 

kaptırıp kendimi yollar ayırıyorum. 

ben hangi yola sapsam, 

çıkmazlar yaratıyorum.

sigaram son. 

kalabalıklar, dostlar ediniyorum. 

kara kavruk yüzlere savruluyorum, 

kendime dolanıyorum, 

düğümlerimi çözemiyorum artık. 

çaresizliğim son.

şahsım; bu düşün insanı değil 

ve ben 

çürüyen kamburlarımla ayrılıyorum, 

ayaz yemiş bir kentten

müebbet son.