Düşüyorsun işte yakarışların kuyusuna,
Tüm insanların istediği sana seriliyordu,
Tüm insanların düşlerinde yaşayan aşkı,
Sen bitirdin bir birliği ikiye bölerek.
Sen tadını alamadan tükettin,
Çünkü nasıl yaşatacağını bilemedin.
Kurduğun o kır hayallerini,
Çınar ağacını,
Pencerenden görünen mavi gerçekliği,
Yücelttiğin ihtirası,
Sen boğarak öldürdün ellerinle.
Şimdi şikayet etmenin sırası değil kanınca,
Çünkü damarlarından akan sarmaşık,
Artık boynunu aşmış ve aklını darağacında asmış,
Sen ise çırpınıyorsun yeni doğan yavru gibi,
Çünkü bilmiyorsun yaşamın sana ne getirdiğini.
21.02.2024
