İnsanları gözlemliyorum,
Kendi dünyalarında, hep kendi çıkarlarına.
Her biri bir diğerini görmezden geliyor defalarca,
Anlayamıyorlar birbirlerini ve hatta kendilerini.
Gözlemlemeden atıyorlar taşlarını derin kuyulara
Kuyularda sesler yankılandıkça anladık sanıyorlar
Buna kapıldıkça da batıyorlar kendi benliklerinin derinlerine
Sonrası uçurum, sonrası karanlık
Sonrası hep bir hezeyan yarınlara,
Sevgiye, sevgiliye, neşeye ve iyi niyete.
Belki filizlenir düşünceler insanların karanlığında
Belki ben ya da sen olmaktan da öte olur tüm düşler bir anda
Yarınlar umut kokar, umutlar sevgi her bir yanda
Uğraşmak varken daha iyi bunlara
Aşka ya da arkadaşlıklara
Çabalamak varken tok kalacak karınlara
Umuda ve yarınlara
Direnmek varken yapılan tüm yanlışlara
Sevgiye ve de anlamaya
Kibir neden, hırs neden, nefret neden defalarca ?
