Bir yerde dinlemiştim, orada şöyle diyordu: "Geçmiş hikayelerimizi geleceğe zenginlik olarak değiştirmek istiyorsak eğer, avcı değil sanatçı olmaz zorundayız." İçimizdeki yaşadığımız üzüntüleri sürekli erteliyoruz, mutsuzluk ayıptı sanki acıyı onarmadan bir köşeye bırakırsak o bize nefretle döner. Nefret insanın içini sömüren bir duygudur. Affetmek zor olsa da, o zorluktan çıkıp içsel huzura ulaşmalıyız. Acı çekmek doğru görülmüyor. Kime göre? Kimdi onlar? Nasıl karışabiliyorlardı? Bu hayatta önemli olan içsel huzurumuzdur. Bunu korumaya kendimiz için borçluyuz.
