İnsanlar geçiyor gözlerimin önünden
Fakat ben kimseyi göremiyorum
Gözlerim buğulanmış ve kan çanağı bir zihin
Gün kavuşmuyor geceye, ruhu yorgun gecenin
Bilmedim dünya denilen bu kimsesizlik ülkesi
Ne zamandır yaratılmış ve
Yaşayanlar ne zamandır birbirine alışmıştı
Suret, gülüş, acı, feryat ve hatta ölüm
Ne zamandır hepsi birbirinin aynıydı
Gözleri kör olan, uykuda olan ben miydim
Ben mi göremedim yalan ve yanlışları
Her şey gerçekti de ben mi yanıldım
Bilemedim
Bilemedim ben hangi düzenin artığıyım
