Bir garip hikâye yazıyorum sayfaların boş olmasını fırsat bilerek, sonra siliyorum yazdıklarımı. Yazdıklarımın silik sureti terk etmiyor yaşantımı. Ben de sayfaları koparıyorum bu sefer, lâkin hayatımı koparamıyorum..
Alacaklarım vereceklerimden çok daha fazla, ama kim tutacak bunun şeceresini? Kim sorgulayacak mükellefi olduğum duygunun her defasında baş aşağı oluşunu?
Katiller arıyorum her suç ögesi olan gözlere, gözlerin hitâbı ayrıdır gönülden görene. Buğulanmış gözbebeklerinde asrın sancısını saklar. Ve atar, muhakkak katar, ancak satar üç tarafı deniz ve dört tarafı karanlık dolu...
Neyse, salıverin gitsinler polis ağabey, mahkemelerimin yargıçları olan vicdanım intihar etti, kâtibi olan bu dilim düğümlendi, duruşmaların kapıları oldu cömert gönlüm, oda sürgülendi...
