Yine yapamadım...
Yine kendimi düşünemedim...
Bana ihtiyaçları var,
Yapamazdım...
Taşladığım kuşları kıskanıyorum,
Düşünemiyorlar,
Dürtülerine göre hareket ediyorlar.
İnsanlar olarak düşünüyoruz,
Kimimiz kendini,
Kimimiz çevresini...
Ben çevremi düşünüyorum,
Özünde kendimi düşünüyorum...
İnsanlara yardım etmeye çalışıyorum,
Belki bir gün ihtiyacım olur diye,
Belki bana iyi biri olduğumu söylerler diye,
Söylemiyorlar,
Ama yine de yardım ediyorum,
İçimi rahatlatmaya çalışıyorum...
Bazen korkuyorum elbette,
Düşüncelerim epey sınırlarımı zorluyor,
Bazen ben bile benden korkuyorum,
Belki de bu yüzden insanlar sadece
enerjik ve sürekli gülen beni tanıyor...
Pek çok insan sorunlarım olmadığını düşünüyor,
İnsanoğlu unutuyor işte başrol olmadığını,
Herkesin bir hayatı ve hikayesi olduğunu unutuyor...
Yine aklıma geldin Güvercin...
Kim bilir şimdi ne haldesin,
Yine karamsar ve ölümü bekleyen sen misin?
En sevdiğin şiiri okuyorum şu sıra...
Eskisi gibi...
Unutmadın mı dersin belki...
Unutamadım...
Sana her gece hakaretler savursam da içimden...
Yaramı nasıl da deşiyor o dizeler...
Gerçi senin yazdıkların da öyle...
Hâlâ yazmaya devam ediyor musun acaba...
Artık bunu bile bilmiyorum bak...
Eskiden olsa ilk ben okurdum
Şimdi kim bilir kimler biliyor düşüncelerini...
Ben senin yerini dolduramam da
Sen benim yerimi bile hatırlamazsın...
İşte ona yanıyorum...
Bir başka sebepten ağlarken adını sayıklıyorum...
Annemden çok sayıklamışımdır sanırım.
Hayat bana gülmüyor ama eskiden Güvercin gülerdi...
Onun bir gülüşü ise benim günümü gün ederdi...
Çok güzel güldüğünden değil ya,
Her şeyin içinde onunla birlikte gülebildiğimden severdim.
Canım yansa ilk o aklıma geliyor
Mazi işte,
Hatırlatıyor kendini...
En ufak üzüntümde yanımda kim vardı sorduruyor...
Kim çekerdi çocuksu tiplerini diye hırpalıyor...
Şimdi onca sıkıntının içinde gelse...
Bir gelse dünyalara değişmem.
Tekrar bana bakarken gülse bir kerecik...
Ömrümü kimseye yedirmem.
İnsan bazen peltek seslinin tekini özlüyor işte...
Ama tatlıydı işte kabul et,
Ne kadar ezersem ezeyim,
Kimse doldurmuyor yerdini...
Bir de bunu bilip egoist gibi konuşması yok mu...
Onu düşünmek bile diğer her şeyi unutturuyor...
Hâlbuki çok yanlış,
Canımı çok yaktı...
Ama bir tek kalbim inanmıyor yanlış olduğuna,
İçime umut tohumları serpiyor...
Uzun lafın kısası
Sevenlerimin bana,
Benim Güvercin'e ihtiyacım var.
Çünkü sevenlerim toplasan bir sevdiğim Güvercin etmiyor...
Sevmek, sadece sevdiğini söylemek olsaydı,
Ne ben bu durumdaydım,
Ne şimdi Güvercin'le bu durumdaydık.
Sevenlerim eksik olmasın elbette
Ama maalesef eksik kaldınız...
