Elbette yeşillenirsin sen de incir ağacım...
Elbette sen de en güzel yapraklarını açarsın dünyaya.
Duvar yarıklarından, çatlaklardan uzarsın pencerelere doğru.
Kesilmekten kurumuş gövdenin ihtişamıyla büyütürsün kendini.
Defalarca kez kırılır, defalarca kez büyütürsün dallarını.
Bir sabah vakti hüznümü alır güzelliğin ve inadın sonra.
Yağmurlar dokunur kuruyan yerlerine...
Elbette yeşillenirsin sen de incir ağacım.
Farkındayım senin ve yok değilsin inanki.
Görüyorum işte tüm güzelliğini...
Tüm yabanıl yanınla, meyvesizliğinle
dallarında açtırdığın yeşilin.
Bu yüzden kışı taşıyan tüm pencereleri inandır bir yeşile.
Tüm çatlakları inandır hayata.
Çünkü elbette yeşillenirsin sen de incir ağacım...
Ve bu yüzden
beni de inandır bir yeşile şimdi.
Bahara heves ettim ben de seninle...
