Niye odam sessiz ki? İçimde kopan fırtınaların sesi neden yankılanmıyor duvarlarımda? İstesem de kaçamadığım bu dört duvar neden sessizliğime kol kanat geriyor ki?
Kaçsam kaçamam ki, bırakamam. Bu yuvadan uçamam, sürüyü tek bırakamam. Ama sanki sürü bensiz daha iyi yol alıyor.
İçimdeki fırtınalar uzaktaki fırtınaların habercisi belki de? Kanadım kopsa, ayrılsam sürümden, yavaş yavaş sonsuzluğu beklesem... Gözlerim kapansa yavaşça, her şeyin bittiği anda bir güvercinin daha kanadının koptuğunu görsem ve birbirimize kol kanat gersek. Bitti, dediğim an bile mutlu ölebilsem.
