Eylül geldiyse saçının sarısına.
Bir gün batımıyken gözlerin.
Sonbaharın hüznünü silerken, Kalır parmak izleri haziranın en yeşil yaprağında.
Her güz umuduyken baharın, sen güzlerin en güzeli.
O eylülde içimde papatyalar açtıran.
Yaşamak perspektifi anlam vermiyor artık.
Boş bir vapur gibi dumanı tütmeyen.
Meşguliyetini kaybetti insan...
Ölüme yaklaştıkça yazmanın anlamı yitti..
Güneş birazdan batar...
