Yağmurun altında gülen biri var

Fena biri değil aslında

Islanmayı sevmez biliyorum

Nefret eder soğuktan

Neden gülüyor sormak istiyorum

Soramıyorum

Korkuyorum

Fena biri değil aslında

Kuşları sever

Şemsiyeleri sevmez

Yardıma muhtaç hisseder

İnsanları sever

Konuşmaktan korkar

Boş konuşur

Düşünmekten yorulduğu vakit

Bırakır konuşmayı

Gülümser

Kimselerin olmadığı o ıssız yeri özler

Sever sayar kimseleri

Kızar kendine özlem adına

Çatılara bakar uzun uzun

Koşmak ister

Üzülür yağmura

Koşamaz

Sevgiyi hak eder herkes onun gözünde

Sevmeye cesaret edemez

Yağmura karıştığı vakit kendi yağmurları

Koşmaya başlar

Kızar kendine

Güneşini özler

Özlemek günah onun lügatında

Fena biri değil aslında

Biraz yorgun

Kötülük ettiyse birine

Dermanı olmadığındandır bilirim

Yine de düşündüğü vakit acı çekenleri

Başına yıkılır hayallerindeki çatılar

Onun dünyasına diktatör düşünceler hükmediyor

Hisleri idamdan korkusundan saklandığı vakit

Kalbinin çığlıkları sessiz

Toplama kampımda tüm acıları

İyiyim diyene kadar işkence içinde

Akan kan korkutmuyor onu

Fena biri değil aslında

Denizin ortasında süzülüyor

Şanslı da üstelik

Uçsuz bucaksız o denizde

Gemiler yaklaşıyor yamacına

Tam dibe gittiği vakit

Nefesine tutmuş

Gemilerin sesi kulağında

Duruyor zaman

Biliyor

Aktığı vakit zaman

Ne olacağını çok iyi biliyor

Fena biri değil aslında

Çocukları çok seviyor