Ne fırtınalar koptu şu yüreğimde
Çok canlar devrildi
Gördü gözlerim dindiğinde
Hangi bedenler defnedildi
Gördüğümü sandığım şu gerçekliğin
Bir sis bulutuymuş kendisi
Kendime layık gördüğüm sefilliğin
Buğular kalktığında oldum efendisi
Esen rüzgarda çığlıklarım senin kapına varmadığı
Ne yağmurlar yağdı gözlerimin ıslandığı
Bitti artık aydınlık günlerin yaşandığı
Karanlığı değil olmalıydın gönlümün saranlığı
