Artık ne iyi ne kötü bilmiyorum,
Mesela bir şeylerin arkasına gizlenmiyorum artık.
Beni sancılandıran bütün acılara bir boşvermişlik hissiyle bakıyorum.
İçimdeki acıyı bastırmak için ruhumu derinlere gömüyorum mesela.
Ağlamak için sıktığım çenem, artık umrumda değil.
Beklenti içerisine girmektense kendimi soğuk, karanlık bir odanın içine kitleyebilirim mesela,
Öyle soğudum ki insanlardan.
Sadece yıldızları izleyip bana verdiği tılsımlarını dinliyorum.
Birinin göz bebeklerinde kendisini bulabiliyorum mesela,
Artık karanlıktan hiç korkmuyorum.
Hiç korkmam ki ben zaten
Öyle sessiz, sakin bir ruhum.
Etrafımdaki olayları huzurlu şekilde izliyorum.
İnsanların suretlerine bakıyorum.
Ne farklı hayatlar ama,
Akıp geçen, sadece silüeti gözüken insanlar...
Bazen bir mucize, bazen öyle bir olağan geliyor bana,
Garip bir paranoya.
