Geceler göğsüme sokulurdu usulca

Kokumu severlerdi sanırım

Gitmek bilmezlerdi

Ya da bana öyle geçmek bilmezdi zaman

Her oluşan gölgeden

Bir fal çıkarırdım kendime

Karanlık beni cazibesiyle içine çekerdi

O bana hep bir mesaj vermeye çalışırdı ben de hep almaya

Ya da öyle sandım yıllarca

Zihnimin bütün karmaşıklığıyla

Hep onu bekledim aydınlıkta

Kendimle kavgama şahit olan sadece onu

Gün geçtikçe anlıyordum

Beni ele geçirdiğini

Kıskanırdı aydınlıktan beni

Tek gözüyle ışık olurdu düştüğüm kuyularda

Zaten ne olduysa

Beni kendine alıştırdığından oldu

Uzaklardan getirdiği belli olan esintisi

Yüzüme vurdukça hissederdim sakladığım benliğimi

Olduğum gibiydim yanında

Güç alırdım kudretinden

Islakça öperdi boynumdan

Sırtımı sıvazlayıp güneşe devrederdi yerini

İşte böyle bir münasebetimiz vardı geceyle.