seneler geçmiş banklarda ağladığım günler,
kalbimin yumuşaklığını götüren günler.
kimsenin duymadığı saklandığım sesler,
nefes alamadığım günlerin acısı.
öncesi de yok artık yaşamanın,
her şiirde bahsettiğim pişmanlığın.
veda edememenin getirdiği yorgunluk ile,
taşıyor yüreğimdeki sözlerin.
yoruluyorum her adım attığımda,
hastanelere varıp yeni hastalıkları keşfettiğimde.
kapılar kapalı, bir tek ses geliyor,
aynalar kırık, benliğim taşıyor,
bir kadın şiir yazarken ağlıyor,
ışıkları kapatıp kendine sığınıyor.
ama şimdi geçmiyor anıların acısı,
her uzvumdan dökülüyor yarası,
kabuk tutan hatıralar yükselip,
bileğimi kestiğim bıçak yarası.
on dört yaşında hayatla henüz tanışmamışken,
içimdekileri dökemeyip söylendiğim defterde,
sevgisizliğin en eksik boyutunu görmüşken,
yırtıldı düşlerim seviyesizce.
