GECENİN SON FERYÂDI
Güneşin selamı sabahı kestiği,son ışığını şehri alt üst eden yıldırımların aydınlattığı kapkaranlık odamdayım
Dalgın bir çift göz, yorgunda olsa yaşam için çabalayan yüreğim ve içerisinde fırtınaların kopmasına rağmen sakinliğini koruyan ruhum hep beraberiz yeniden
Görüyorum tüm yaşanmışlıkları hissediyorum tüm acıları neredeyim ben nasıl görüyorum?
Tek bir aydınlık noktası olmayan bu kafeste görebilecek kadar kapanmış gözlerim
Rüyada mıyım sonsuzluğa mı daldım anlayamıyorum
Yansıyor gibi her Ânı önümdeki duvara, yalanlarla inşa edilmiş kumdan kaleler, kayalıkları okşayan köpürmüş deniz suları, doğruları arayan kayıp bir yengeç, ve at üstünde rüzgarın sillesini yercesine sahile paralel hızlanan ben...
Uçcuz bucaksız şu diyarda sadece sahilden bir kare mi anımsatıyor anılarımı nasıl olur? Neden göremiyorum tüm hayatımı niçin uzanamıyorum hayallerime odamın tavanı ne zmandır bu kadar renkli ve güzel
Acılar'da mutlu edermiş bazen, siyaha renk katar beyaza kir atarmış
Fakat ben maviyi severim denizinde boğulmak üzere olsam bile gülüşümden ödün vermem
İzin verin biraz daha kalayım buralarda karanlıktan eser kalmamış renk cümbüşlerinde kaybolmuşum mutluluktan dört köşeyim.. taa kii o ana kadar
Tertemiz rafların tozlu sayfalarından gelen bir sitem ile duyuldu yarım kalmış kitabımın çığlığı neredesinn
İrkiliyorum aniden ayaklanmak istiyorum yatağımdan, yardıma ihtiyacı var dostumun bensiz korkar yalnız başına
Direniyorum dizlerimin dermansızlığına umursamıyorum kollarımın hükmünü yıkılmak mı kendine gel çocuğum sana hiç yakışmıyor
Ayaktayım tüm zorluklara rağmen ilerliyorum dostuma doğru,kitaplar dostudur insanların seni sen yapan okuduğun dostundur aslında
Seninleyim artık.. sayfalarında yüzmek istiyorum üzerine kapanmak çıt çıkarmadan ağlamak istiyorum dostum sen benim eserimsin ben ise tutsağın...
Nasıl devam edeceğim hikayeme dostuma göz kırpamadan onu göremeden bu karanlık odamda illede yazmak istiyorum dostum ile ayrı kalmaktan soğumuş parmaklarım bugün çok sıcaklar her şeye karşı yazmak istiyorlar
Çekmecemde kalan unutulmuş son bir mum ışığında dostumla yolculuğa çıkmaya hazırım artık
Biletini kanayan yüreğimin kestiği şoförünün yarım kalan hayallerimin olduğu otobüste,dostumla en arka koltukta gözlerim kapalı dinliyorum bu şehri
Her satırında kendimi bulduğum eserimde göz yaşlarımı siliyordu dostum üzeri ne kadar ıslansada bana yazmam için resmen göz kırpıyordu
Canının acıdığını hissediyorum kalemimin ucu yaralıyor sayfalarını
aksine devam etmemi istiyorsun yüreğim kan ağlıyor seni bu halde görmekten, uğruna ise seni dinliyorum yine de...
Sanırım artık sona yaklaşıyorum kalemimin yazarlığı dostumun sayfaları ve yolumu aydınlatan mum ışığım güneşe hapsoluyor
Gün doğuyor yeniden, uykusuz geçmiş bir gecem daha sabahçı kahvem ile uğurlanıyor hatrı sayılır senelere
Yine mağlup oluyorum geceye dostumun son sayfasında savruluşumun kaçıncı baharında hatalarımın ise isyankar çığlıklarında...
