1- İnsanın geçmişiyle yaşamasının sebebi, o tek travmanın doğurduğu kıvılcımlardır. Hayatın bedbaht ilerleyişi, insanın ardındaki tek acıdan ziyade, o acının günden güne kendisini parçalara ayırmasıyla alevlenmektedir. İçimizde çok acı tutuyoruz. O tek acının hayatımın geri kalanının sorumlusu olduğunu biliyorum. Atacağım her adım, kıldan ince bir köprüdedir sanki. "Çünkü nerede bir acı yaşasam orada ilk acının sancılarını duyarım. Sonraki yaşadığım her acının sancısını, bu yüzdendir ki şiddetle duyarım."
2- "Hayatım, ilerledikçe yükselen bir deniz misalidir. Bebekliğim suyun kıyısında bile korkar ama beni bekleyen ilerisi için ne biçim dalgalara katlanır dururum."
3- İnsan ufak çaplı yorgunluklara teslim olur mu hiç? Ateşler kendisini kavursun diye can atar mı? Yenilmeye bu kadar aç bakar mı? Bunları yapabilen birine artık "insan" diyerek bakılır mı?
