Yine aynı günün ertesindeyim

Hala bir parçam aklamak için uğraşıyor seni

Daha baskın geliyor itilişler, olmuyor bu sefer

Bu sefer başka diyorum, bu sefer en başka

Gerçekten de öyle mi oluyor, bilmiyorum 

Tek hatırlayabildiğim uzun bir yolun sonunda yeniden aynı yerde bırakıldığım

Uzun bir paradoksun sonunda durup kaldığım

Beni sormazsın sen, sorsan da bilmememi istersin bildiğimi umarak 

Acım…

Acım hala çocukluk yıllarımda izi kalmış bir yara gibi taze

Kanıyor…

Kanatıyorum belkide bilerek 

Diyorum kanasa yeterince bitecek 

Bitmiyor…

Kendime sövüyorum, sana sövüyorum, yaşamak zorunda olduğuma sövüyorum 

Koşarak gittiğim bir yerdi seninki 

Bacaklarımda hal kalmamış üstelik 

Ben yine de koştum

Sonra onları gördüm 

Onlar duruyorlardı, sen koştun 

Sonra, sonra ben durdum