Çok sayfa var önünde. Kim bilir kaç hüzün daha sığdıracaksın? Belki vaktin olmaz yazmaya. Koşarken aklına gelmez belki. Ya da gittiğin yerden seslenemezsin.
Ne imkansınsızdı değil mi eskiden? Bu yılların içinde ne çok şey vardı. Ne çok mutluluk sığdırmıştın.. Hayat neden planları almaz içine?
Neden sadece kendi bildiğini yapar?
İnsanın içine ilmek ilmek boşlukları neden açar?
Yerine asla koyulamayacak şeylerle,
İhtimallerle neden kasıp kavurur?
Yeniden başlamak isterdin. Düştüğün yerleri yürüyerek geçebildiğin, tüm cevapları bildiğin yerde olmak isterdin.
Yorulmamış kendini görebilmek, sevginin seni kime dönüştürdüğüne şahit olabilmek.
Hiç gitmediğin, dönmediğin, vazgeçmediğin bir hayatın olabilmek isterdin.
Kendinden çıkabilmek, gerçekten tanışabilmek.
Gülümseyerek düşebilmek.
İyileşebilmek.
Ölmeden önce yaşayabilmek.
