Ağaçların en sevdiğim yanı bu. Umudu nerede arayacaklarını biliyorlar. Ve her başımı kaldırdığımda, gökyüzüne ne kadar da yakışıyorsun demekten alamıyorum kendimi. Nasıl gökyüzü ama ben toprağa bağlı yaşıyorum cevabını hiç almadım. Maviye süregelen yolculuğun, tutunacak dalı toprak. Ağaç olma, varabilme umudunun filizlendiği yer. Sıkıca tutuyorum ellerinden ama sana varmak değil hedefim. Sadece benimle ve yanımda ol bu yolculukta. Beni aşağı çeken bir bataklıksan bu sonum, bu sonumuz demektir. Ne sen benim toprağımsın ne de ben senin ağacın. Doğru birlikteliklerin sunduğu umut. Bir ağaç varlığıyla ne çok şey öğretiyor insana. Tek başına, beton yığınları arasında, gerçek olanın doyumsuz güzelliğiyle. Burdayım, varım, bendeki seni gör. Bana sadece bir ağaç desen de gölgemle, nefesimle, sesimle burdayım. Bak, seyret, hisset ve hatırla. Aynı toprağın filizi, aynı yolun umudundayız.
