I
Yaşamak artık mümkün değil,
Bir dünyada sonsuz karanlık var,
Gökyüzüne bakmak yasak,
Bakmak bile korkunç bir suç.
Bir zamanlar cennet diye anılan bu gezegen,
Artık zindanına döndü insanoğlunun.
Sonsuzluğun içinde kayboldu güneş,
Yıldızlar kayboldu gökyüzünden.
Artık hayat, sadece var olmakla sınırlı,
Karanlıkta hayatta kalmak için savaşmak gerekiyor.
Birinci sınıf insanlar, özel koruma altında,
Aydınlıkta yaşamak için her şeyi yapacaklar.
II
Bir gün, yasaklara karşı çıkıp isyan başladı,
Hareket etmek, dans etmek, sevmek istiyorlardı.
Ama zindanın duvarları ağır bastı,
Devletin gücü onları kör etti.
Gökyüzüne çıkmak, özgürlüğe koşmak,
Bir hayal sadece, hayatta kalmanın ötesinde.
Belki başkaldırmak mümkün değil,
Ama düşünmek özgürdü hala.
III
Bir gün, bu karanlığa son verecek bir umut belirdi,
Bir grup bilim insanı, gökyüzündeki gizemleri keşfetti.
Bir çözüm yolu vardı, ama çok riskli,
Bir şeyler yapmak için, her şeyi riske atmak gerekiyordu.
İlk deneme başarısız oldu,
Ama umutlu kalmak gerekiyordu.
Bir gün, bir keşif daha yapıldı,
Güneşe benzer bir yıldız keşfedildi.
Artık umut vardı, yaşamak mümkün olacaktı,
Aydınlığa koşmak için hazırlık yapılıyordu.
İnsanoğlu tekrar gökyüzüne bakacak,
Güneşin ışığını yüzünde hissedecekti.
IV
Ama umut, umutsuzluğa dönüştü,
Çünkü devlet, bu keşfi de engellemek istedi.
Güneşe gitmek yasaklandı, yine yasaklar konuldu,
İnsanların ayaklarından bağlar çekildi.
İsyan başladı tekrar, ama bu kez daha büyük,
Bir kez daha, dünya karanlık bir zindana dönüştü.
Ama bir şey değişti, insanların zihinlerinde,
Gökyüzüne bakmak yasak olsa da, güneş hala parlıyordu.
Sonunda, insanlık yeniden doğdu,
Gökyüzü kararmış olsa da, güneş hala varlığını koruyordu.
Karanlık, aydınlığa yenik düşecekti,
Belki yarın, belki yüzyıl sonra bilemeyeceğiz
V
Dünya kurumuş, hayat yok oldu
Gökyüzü siyah, yeryüzü karanlık
Kısacık bir zaman önce umutlu bir dünya varmış
Ama şimdi sadece karanlıkta kaybolan anılar kaldı geriye
Yaşamak yasak, nefes almak bile yasak
Tek yapabileceğimiz karanlıkta sessizce beklemek
Bir zamanlar güneşin altında koşup eğlenirdik
Ama şimdi tek yapabileceğimiz yasaklanan anılarımızda kaybolmak
Hatırlamak yasak, bilmek yasak
Zamanın çarkları geriye doğru döndü
Yaşadığımız günleri unutmamız söylendi
Ama unutmanın da artık yasak olduğunu öğrendik
Gökyüzüne bakmak yasak, umut etmek yasak
Bir zamanlar gökkuşağı vardı, mor, yeşil ve pembe
Ama şimdi yalnızca karanlıkta kaybolan umutlar kaldı geriye
Ve umutların da artık yasak olduğunu öğrendik
Yaşamak şakaya gelmezdi, bunu biliyorduk
Ama yasak olmak, nefes alamamak, düşünememek
Daha da büyük bir ciddiyetle yaşamaya mecbur bıraktı bizi
Bir zamanlar yaşamak olduğunu bildiğimiz halde, artık yasak olan yaşamı arıyoruz
Belki bir gün, belki bir zaman
Yine yaşamak özgürlüğüne kavuşabiliriz
Ama şimdilik yalnızca karanlıkta sessizce beklemek zorundayız
Ve umut ediyoruz ki, yasaklar bir gün sona erecek.
