Kararır gece ve yok olur güneş.

Ey gökyüzü sana da kalmadı güvenim. 

Gece misin, gündüz mü söyle? 

Bundan böyle gerçek olmandır tek tesellim

Bir ara mutsuz olursun kararırsın,

Bir vakit gelir, sinirlenir; eser gürlersin. 

Bazen de utancından mıdır bilmem,

Kıpkızıl olursun.

Aldatırsın binbir hale bürünürsün.

Beyaz olursun, mavi olursun.

Yansırsın deniz olursun,

Yansır deniz gök olur.

Toplarsın tüm dostlarını,

Şimşeklerle eğlence yaparsın. 

Öyle sade, sıradan olmak mı?

Uzak dursun rengarenk boyanırsın.

Üzüldün mü gözyaşı dökersin,

Ağladın mı sel olur.

Bir de üşürken ağladığını görmeye dursun bu cihan

İşte felaket o zaman başlar.

Ama ne güzel felakettir,

Böylesine beyazlarla ağlayan hiç görülmemiştir.

Her şeye rağmen öyle yukarıdan bakmak,

Hiç kuşkusuz bir sana yakışıyor. 

Eh ne yapalım ay da sende kalsın güneş de

Haydi topla kara bulutlarını,

Sakin kalmak sana yakışmıyor. 

Öyle hoyratça; es ve gürle...