Dün gece uzun zamandan sonra seni ilk kez rüyamda gördüm. Uyanana kadar rüyaymış meğer;

Oysa uyandıktan sonra tüm günümü mahvedecek bir kabusmuş gördüğüm.

Önceden sokakta karşılaşmaktan korkuyordum.

Ama artık rüyamda bile görmek istemiyorum.

Şimdi kimiz, ne yapıyoruz bilmiyorum. Kiminle uyuruz? Kime sarılırız kendimizden kaçıp? Biraz içeriz, ben sarhoş olurum, biraz da seni unuturum, sonra kim olurum bilmiyorum… Fazla da uzatmak istemiyorum...

Ellerim öfkeden titriyorken sana sabır yazamam.

İyi geceler gönül yaram.

Şimdi sen...

ulan şimdi sen kimin kollarında uykuya kapatıyorsun gözlerini bilmiyorum, bilmek de istemiyorum aslen…

çünkü, çünkü ben bendeki bıraktığın yarayı hâlâ avutamadım… ne yaptıysam olmadı. Seni unutmayı... ulan seni unutmayı bir türlü başaramadım… Neyse gönül yaram, bu kadarı kafi; gece uzun, sigaram az, yaram derin. Kahretsin ulan!  Kahretsin hiç aklımdan çıkmıyor ellerin. Hiç aklımdan çıkmıyor ellerin…