Günün güzelliği gölgede başladı, güneşte bitti. Yoğun bir durağanlık durağan bir yoğunluk hakim. Kol düzeni, saf düzeni, oraya marş , buraya tıraş derken yanmaktan yine geri durmadık. Aydınlık öylesine işledi ki içimize içimizdeki karanlık tenlerimizde görünür hale geldi. Arkadaşlarımızdan bir tanesinin gölgede serinlememize içi el vermemiş olacak ki komutana "Komutanım bu güzel güzel taşları ısıtıyor da neden bizim ensemizi ısıtmıyor?"(!) deyince zarif bir gülümsemeyle komutan aferin asker şimdi arkadaşlarının hayır duasını aldın haydi güneşe, dedi. Ve o güzel güneş bizim suyumuzu çıkarana kadar yakınlık gösterdi. Biz de arkadaşımızı anmayı unutmadık. İsmi gibi mazlum olan kardeşime selam olsun.
