Çekildim kendi fildişi kuleme,
Sıyrılıyorum insanların gürültüsünden.
Bilmem kaç bin kişilik yurtta,
Bilmem kaç gece geçirdim,
Bir sürü insanın içinde
Bir tek ben yaşıyormuşum gibi
Ne kadar mümkün olabilirse
O kadar soyutlamaya çalışıyorum kendimi.
Ve dahası,
Sıyrılıyorum sensizliğin hapsinden,
Gözümdeki perdeleri bir bir indiriyorum.
Ne oldu bana böyle,
Dağılan parçalarımı
Bir araya getirmek hiç de kolay olmadı.
Nasıl kolay bulmadıysam benliğimi,
Onarmak da bir o kadar vakit aldı.
Zaman,
Dedikleri izafi zaman.
Bir çocuk mutluluğunda akıp giden,
Bekleyen sabırsızlığında takılıp kalan.
Sanki her şey bir anda olmuş gibi,
Tez vakitte silip atmak istedim fakat
Hiçbir şey bir anda olmadı,
Ve bir anda bitmeyecekti elbette.
Sahi
Neredeyse unutulmaya yüz tutan gerçekliğimi,
O ateşin içinden çekip almayı başardım.
Bu da benim,
Belki de hayatımın en büyük haklı kazancı.
Hayatımın haklı kazancı...
