Kalbime takılı parazit gibi, yıktı beni, ezdi beni. Üzerimden acımadan merhametsizce geçti. Ağlamamı bile izlemeden yok oldu hayatımdan. Ben yok edemedim. Olmayanı var etmek Tanrıya mahsus ama ben onu yok iken de var ettim. Bu ömrün bir kısmına girdi ama bir daha çıkmadı gibi. Kabullenmekten de kaçıyor olabilirim ama aşağılık bir milletin ortasına atıp gitti beni.
En güzel hançerlere sahip, hepsini üzerimde denedi.
En güzel günlerimin sahibi. Duygularımın ırzına geçen bir namussuz. Ama beni hep o korudu. Şimdi bunca yıldan sonra nasıl izin veririm hükmetmesine yüreğime. Ama bir kere kaçırdım ipin ucunu, yakalamak zor ve belki de imkansız. Ve yine bunca yıl sonra onun için dökülüyorsa bu cümleler onun için hak ettim cehennemi çoktan. Bir insan kendine bu kötülüğü nereye kadar yapabilir. Verdiği süre doldu, verdiği sözler bitti artık. Bırak rahat uyusun, bırak mutlu olsun.
En keskin kılıçlardan geçirdi kalbimi.
Kanunları sayesinde özgürlüğüme hükmetti sonunda. Parmaklarım ona çalışıyor. Kalbim ona. Gözlerim ona. Ruhumu yaktı evimizde. Ben yine de sevdiği için sobaya odun atıyorum. Bir resmini bile bulamasam, unutmam onu. Elimden aldıklarını feda ettim çoktan. Böyle büyüttüm onu. Ben besledim. Benim sayemde güçlendi. Gelişti, kendini tanıdı ve silahlandı. Kuzgun gibi oydu gözümü.
En güçlü kurşunları dizdi göğsüme.
