Ruhumun, çamurda oyun oynarken çamura batmış bir çocuğun içi kadar temiz olmasını dilerdim. Oyun sonrası annesinden işiteceği azar ile kalbinin mahzûn oluşu dünyayı kaplasın ve her şey öylece kalsın dilerdim. Oysa ruhum acımadan birini öldüren bir katil kadar sessiz. Son nefeste eman dilenilen bir cellat kadar çaresiz ve yaşamı tanımayanlar kadar haris. Kaç ruh var içimde, hangisi hangisinden temiz, İnsan bunu bilmeden nasıl göçer?
