Doğarken dünyanın lambası çamur kokan insana
Bir ürkek kuş misali bakardı semalara
Kamaşan gözlere ilk nemi tattıran yaşlarla
Eğilirdi; sevinçle taze kalbinin sahte yaratacısına
Batarken dünyanın lambası çamur kokan insana
Bir sızı geçer içinden, çekecektir asırlarca
Ufukta bulutlar bulanırken gözlerinin siyahlığına
Şer zamanı, bir ayna belirir, sema denilen tavanda
Gölgesiz kalan insana, yansır lambanın son ışığı
Gelir titreyen vücudunda, hayat suyunun hızlı zamanı
Büyüklüğüne kamaşan gözlerini alamadan, kaybolan yaradanı
Unutturur, yön çizen, yeni karanlığın, aydınlık tanrısı
Çırpınırken gözler girmesin diye bilinçaltı vizyona
Elvedasız terk eder ruh bedeni aynalı karanlığa
Bir anlık sarhoşluğu dirilten, dikilince aynadaki karşısına
İdrak etti gerçeği, gördüğü düzenli bir temaşa
Hiç çatılmamış kaşlara akan soğuk terler
Açılan gözlere kayarken haykırır gök ve yer
Yaradan sıfatına layıklardan daha layık varsa eğer
Bakmakla bitmez bulmak için gerekli sonsuz sefer
Sıfırdan sonsuz olmak çaresiz kalbe dolarken
Hatalar ardında bulunana ilk avuç açılmişken
Gelir sözler tebdili kıyafete bürünmüş nurlu sicimden
Doğruyu sunma görev verilir bilgeler bilgesinden
Aydınlıkla karanlığın saklanbacı karaları aklara çevirir
Kırbaçlara gelesi cahillik ki pişmanlığı ömür devirir
Kara elmas yapan bahar, yapraklar, gözden seyrelir
Deliksiz rüzgar gibi düşman, parçaları yoldan çevirir
Savaş sarar mavi gezegeni, hak ile batıl arasında
Kör cahillik ki çamur kokan insanınkinden ala
Tekrar kapanan gözler açılmaz olur yardımsız asla
Seçilmişler devranında bir levent, gider yılan diyarına
Dökülünce inci değerinde sözler kör cahiller üzerine
Ev sahibi olur kansız damarları nedensiz kibre
İnat tohumları tutunca yozlaşan taşlaşmış kalplerde
Mahsulsüz kalan levent, elveda der seçilmişliğe
Gayesi gizlenmek görünmez sandığı, ufuklar ardında
Lakin bulunmaz hataları kaldıracak koca bir derya
Delik arar girecek, maviliklerde, yem olur balığa
Midesi pişmanlıkla uslandırır, Yunus, derler namına
Vakit varınca akıllı cahille dolu ahir zamana
Hatasız kul olmaz olur bedbaht cihanda
Sözler pınarı kurumuşsa da Yüce İnsanın sonuyla
Bir değerse insan, ikbal etmeli kendini Hakk'ınca
