Bir zaman şaibesidir içimizi kemiren
Leylekler uçarken, tarlalar bozkır olur
Biz, biçileni izler onunla avunuruz
Bir savaş kaidesidir
Çocuklar düşerken
Ki kanlıdır hem elmaslar hem bıçaklar
Düşerken onlar, esirgenemez olurken
Anneler
Anneler ve babalar
Biz akanı izler, gözyaşıyla avunuruz
Avunmanın ilk derecesi kabul
Kabuldür, kabullendik yok olmayı
Ve de yok olanı izlemeyi
Bu seyir vicdanımızı en sığ ormanlara gömecek
Ve gömülemeden biz
Hatırlayacağız çok geç olsa da
İnsan olmanın
Olmamanın
Adil olmayan durumunu
